พ่อของเรา

  ตั้งแต่ฉันจำความได้  ตอนฉันอยู่ในวัยเด็กฉันจะติดพ่อมากกว่าแม่ พ่อไปไหนฉันจะร้องตามตลอด ทุกเย็นฉันและพ่อจะนั่งรถเล่นจนทำให้ฉันเกิดความสนิทสนมกับพ่อมาก  แต่เมื่อโตขึ้นมา เนื่องด้วยฉันต้องไปเรียนโรงเรียนในตัวเมืองซึ่งทำให้ไม่ค่อยสนิทกับพ่อเหมือนเคยแล้ว ไม่ค่อยได้คุยโทรศัพท์  ไม่ค่อยได้นั่งพูดคุยปรึกษาเหมือนก่อน

ฉันยอมรับว่าฉันเองก็เป็นคนขี้อายไม่กล้าแม้เข้าไปกราบพ่อ  ไม่กล้าบอกรักบอกถึงความรู้สึกเป็นห่วงพ่อเหมือนที่พ่อเองก็ไม่กล้าแสดงกับฉัน  แต่วันนี้ฉันจะขอบอกความรู้สึกทั้งหมดให้พ่อและเป็นตัวแทนลูกๆอีกหลายๆคนที่ไม่กล้าบอกว่า

 " ฉันรักพ่อมาก ขอให้คุณพระศรีรัตนตรัยช่วยคุ้มครองพ่อ ขอให้พ่อมีสุขภาพแข็งแรง อายุยืนและอยู่เป็นที่รักของลูกและครอบครัวอย่างนี้ตลอดไป แล้วลูกคนนี้จะทำหน้าที่ของตัวเองให้สำเร็จอย่างที่พ่อหวังไว้และลูกจะกลับไปดูแลพ่อ "